Gerrie stopt na ruim vijftig jaar dan toch echt met voetballen

Ze startte op haar veertiende. Ergens in 1973 of 1974. Het is al zo lang geleden, dat ze het exacte jaar niet meer weet. Thuis heeft ze twee volle plakboeken met foto’s van haar voetballeven. Waaronder een elftalfoto van de veertienjarige Gerrie. Uiterst links, op de achterste rij staat ze. Als broekie. Op de oude voetbalschoenen van haar broer maakte ze de eerste meters als voetbalster. S.S.C.’55 had toen al een volwaardig damesteam. Iets dat in de regio nog niet gebruikelijk was. Daarom speelde het dameselftal van S.S.C.’55 in die jaren voornamelijk tegen clubs uit Zeeland. In 1974 werd S.S.C.’55 ongeslagen kampioen en pakte het team de Brabantse titel. Met Gerrie als snelle rechtsbuiten.

Het team was goed, maar aan het succes kwam een einde. In 1982 werd de ploeg opgeheven en ging Gerrie bij GDC voetballen, waar ze in de eerste klasse speelde. Vijf jaar later keerde Gerrie met nog vijf andere speelsters terug naar S.S.C.’55, nu omdat het team van GDC stopte. “Hier werden we de eerste drie jaar achter elkaar kampioen. Niet zo vreemd, met vijf speelsters die jarenlang in de eerste klasse speelden”, zegt Gerrie.

Hoe vaak ze in haar ruim vijftigjarige voetballeven kampioen werd, weet ze niet meer. Vaak genoeg in elk geval, zo valt te zien in haar fotoboeken. Zo waren er bijvoorbeeld de kampioenschappen in 2004 en – de voorlopig laatste - 2018. Al speelt Gerrie niet voor de titels, zegt ze: “Da’s vooral leuk voor de jonge meiden”. In Gerries geval zijn alle dames waartegen ze speelt ‘de jonge meiden’. Zo’n tien jaar geleden vroeg een tegenstander tijdens de wedstrijd: “Mevrouw, hoe oud bent u?” Nadat Gerrie haar leeftijd zei, riep de tegenstander over het hele veld: “Wow, ze is 55!”

Gerrie stopt omdat het plezier in voetbal langzaamaan afneemt. Ook zat ze vaker op de bank dan haar lief is. Daar zit ze niet zo graag. In haar hele loopbaan mistte ze namelijk amper een wedstrijd. Toen Gerries oudste zoon Nicky in 1987 werd geboren, stond Gerrie na twee maanden weer op het veld. Op de elftalfoto van dat jaar staat de kleine Nicky er ook op. In het midden, in de wipper. Toen een aantal jaar later Djoey het levenslicht zag, trapte Gerrie na een maand alweer tegen een bal. Omdat man Kees op zaterdag was vissen, gingen de kinderen gewoon mee naar de wedstrijden. “Er was altijd wel iemand om op ze te letten, zoals mevrouw Vos”, zegt Gerrie. “Dat was nooit een probleem.”

Gerrie was niet alleen actief op het veld. Ze zette zich ook jarenlang in als vrijwilliger. Zoals in de friettent, achter de bar, in de evenementencommissie en in het jeugdbestuur. Ze trainde tien jaar de F-jes, verkocht loten voor de stichting en ze regelde jarenlang lief en leed voor het dameselftal. In 2004 werd ze genomineerd voor Sportvrouw van het Jaar in de gemeente Waalwijk. In een jaar dat bij de mannen Yuri van Gelder werd genomineerd. Gerrie won niet, maar het feit dat ze kans maakte op de prijs, vindt ze een hele eer.

Damesvoetbal, en dan met name bij S.S.C.’55, gaat Gerrie na aan het hart. Ze heeft er altijd voor gestreden, zoals ze zegt, om het dames- en meidenelftal bij S.S.C.’55 levendig te houden. Dat doet ze vanaf deze zomer, na 52 jaar zelf te hebben gevoetbald, niet meer binnen de lijnen, maar erlangs.

Afgelopen zaterdag 22 juni heeft Gerrie haar laatste wedstrijd gespeeld, tegen het heren Veteranenteam van S.S.C.’55. Groot was bij Gerrie de verbazing toen ze het veld betrad en zag dat er ruim 100 man langs de lijn stond, waaronder vele oud ploeggenoten, trainers en leiders. Het is een prachtige afscheidsavond geworden waarop vele herinneringen zijn opgehaald aan 50 jaar voetbalhistorie van Gerrie van Noorloos.