WAALWIJK – Vorig jaar zette hij een punt, zoals hij het zelf noemt. “Het kriebelt soms nog steeds, maar je moet ergens een grens trekken.” WSC wilde hem eren aan het slot van dat seizoen, maar dat viel in het niet door corona. Dat er onlangs ineens een afvaardiging van het bestuur voor zijn neus stond thuis, zag hij niet aankomen. Peter Mutsaers (71) is verkozen tot ‘vrijwilliger van het jaar’. En dat is niet voor niets. 28 jaar was hij jeugdtrainer. En ja, hij begon ooit omdat zijn zoon Michel ging voetballen. Al snel koos hij ervoor zich te richten op elftallen waar Michel juist niet in speelde. En dat hield hij ál die jaren vol. Met heel veel plezier!
“Hij had het écht niet zien aankomen. We hadden zijn zoon in het complot betrokken. Peter was totaal overdonderd en heel verrast. Het is zo’n terechte onderscheiding. Iemand die zichzelf 28 jaar op deze manier inzet voor de vereniging, dat zien we niet heel vaak,” aldus Wilburt van den Oetelaar, secretaris van WSC.
Peter heeft voornamelijk de jongere jeugd getraind. Vooral de E-jeugd. Dat is de huidige O10/O11 lichting. Zowel selecties als niet-selecties. “Mijn hart ging altijd uit naar die tweede groep. Dat deed ik het liefste. Juist, omdat ik altijd het idee had dat zij te weinig aandacht kregen. Een flink aantal seizoenen heb ik de E10 getraind, bijvoorbeeld. De afgelopen 6 jaar ben ik met dit elftal mee gegroeid. Vanaf dit seizoen gingen zij later op de zaterdagmiddag voetballen. Ik had er écht nog wel plezier in, maar ik vond dit ook een goed moment om te stoppen. Ik heb jaren twee keer per week op doordeweekse avonden getraind met mijn team. Op zaterdagochtend stond ik dan om 09.00 uur bij WSC en dan ging ik in de middag door met het elftal van Michel in de B,- of A jeugd. Of later op zondag bij de senioren. Ik was er bij wijze van spreken dag en nacht.” Wie denkt dat Peter dan als betrokken ouder op de tribune zat heeft het mis. Hij fungeerde bij de elftallen van zijn zoon vaak als grensrechter. “Ook leuk om te doen. En áltijd eerlijk. Soms hadden die gasten commentaar. Dan legde ik één keer uit dat als zij wilden dat ik zou vlaggen voor buitenspel dat het niet was, ze de vlag zelf weer mochten hebben. Dat werd altijd gerespecteerd.”
Qua respect is er veel veranderd, ten opzichte van 28 jaar geleden, vindt Peter. Het heeft hem het plezier in wat hij deed bij WSC nooit ontnomen. Hij was wel altijd heel consequent. “Ik begon altijd heel gedisciplineerd en duidelijk de eerste twee maanden bij een team. Als ik merkte dat het ging, liet ik de touwtjes wat vieren. Ik heb kinderen al van jongs af aan geleerd spullen mee op te ruimen. Een ook bij de start van een training. Altijd hetzelfde. Pionnen klaar zetten en beginnen met een rondo. Jullie krijgen training van mij, ik investeer daar graag in en we zullen het samen leuk moeten maken,” was mijn motto.
Plezier stond bij Peter binnen zijn team absoluut op nummer 1. “Maar…..” vult hij aan, “ik wilde wel áltijd voor het hoogst haalbare gaan. Dus als de mogelijkheid zich aandiende gingen we écht voor het kampioenschap.” Het team wat de afgelopen 6 seizoenen door Peter werd getraind, werd bijvoorbeeld 2 keer kampioen.
Wat hij nu met de tijd doet die over blijft? Verveelt hij zichzelf niet? “Nee hoor, ik ben en blijf áltijd bezig. Ik kom ook nog graag bij WSC. Ik kijk met zo veel plezier op al die jaren terug,” besluit Peter.
