Als jongetje van twaalf moest ie op tijd naar bed. En als pa en ma dan nog druk doende waren in hun café Thalia in het centrum van Waalwijk, keek de jonge Rini in zijn pyjamaatje stiekem de kunst af. ‘Hier ontstond mijn liefde voor het biljartspel.’
‘Onze bedden stonden op de verdieping, keurig achter de Brabants Bont gordijntjes. Maar ik lag als klein menneke uren op de overloop. Met een schroevendraaier had ik kijkgaatjes in de houten vloer gemaakt. De gaten zaten precies boven de biljarttafels, dus beter zicht had ik niet kunnen hebben.’ Op een dag werd hij gesnapt door zijn zwager. ‘Hij riep naar mijn vader: ‘Hé, die witte van jullie die slaapt nog steeds nie hè?’, waarop mijn vader kwam kijken en het feest natuurlijk meteen over was.’
Henny de Ruijter – dé man in die tijd – was hét idool van de kleine Rini. ‘Kees van Muilenkom kwam regelmatig bij ons in het café en nam me op een zondag aan de hand mee naar het café van Henny de Ruijter. De hoogmis was nog bezig in de Sint Jan. Hier mocht ik als twaalfjarige mijn kunstjes laten zien. Dat was geweldig natuurlijk, want ik keek enorm op tegen de Nederlands kampioen van toen. En fanatiek als ik was, liep ik na school meteen naar huis in de hoop te kunnen oefenen. De Sint Petrusschool lag tegenover het Broederklooster en ik nam altijd de kortste weg naar de Stationsstraat via de Broedertuin. Verboden terrein voor ons in die tijd, maar ik waagde het erop. Van daaruit had ik meteen zicht op ons café. Als de lampen brandden dan wist ik het al; de tafel was bezet. Zo niet, dan moest ik het van ons vader eerst aan ons moeder vragen of ik mocht biljarten.’
WSC
De liefde voor het balspel uitte zich ook in het talent voor voetbal. ‘Ik speelde in 1963 in het eerste van WSC. Ook hier lag het spel bij mij. Ik noem het een echte balverliefdheid. In de middag speelden we de derby tegen Baardwijk en meteen daarna stond ik aan het biljart bij de Steenbakker in Kaatsheuvel voor 3e klasse driebanden. Aangezien ik een gruwelijke hekel heb aan verliezen, betekende deze wedstrijd mijn promotie naar de 1e klasse. Ik speelde iedereen van het biljart, inclusief oud-wethouder Henk Heuverling. ‘ De sneltrein van succes raasde door en Rini behaalde de landelijke finale in Zeist. ‘Hier eindigde mijn voetbalcarrière. Ons vader maakte dit gelukkig nog mee. Én hij had gelijk. Volgens hem was het onmogelijk om twee heren te dienen.’
Hartinfarct
Datzelfde jaar brandde café Thalia af. Een zware tijd voor het gezin van Bracht. ‘Mijn ouders hadden negen kindermonden te voeden en nauwelijks inkomsten. Het café werd noodgedwongen verkocht aan de gemeente. Dat ging mijn vader niet in de ‘kouwe’ kleren zitten.’ Drie jaar later, in 1966, kreeg vader van Bracht een hartinfarct. ‘Het gebeurde in de sportzaak van Toon van de Ven. Ik heb hem nog opgezocht en gesproken in het ziekenhuis. Hij zei nog: ‘alles komt goed. Ga jij maar naar het Galgewiel om te spelen.’ Daarna kreeg hij nóg een infarct. Het werd hem helaas fataal.’ Vanaf die tijd was het zwemmen in het diepe voor de kinderen van het gezin van Bracht. ‘Het was ieder voor zich en god voor ons allen.’
Auto-ongeluk
‘Mijn eerste deelname aan Het WK in Groningen in 1971 is een hoogtepunt van mijn leven. Het feit dat ik Raymond Ceulemans klopte, heeft heel veel indruk gemaakt. ’ In de jaren die volgen won de Waalwijker twee keer het Europees kampioenschap driebanden, werd hij achtvoudig Nederlands kampioen én in 1982 wereldkampioen driebanden in Ecuador. Heel bijzonder, want in 1977 sloeg voor Rini het noodlot toe. ‘Tijdens een auto-ongeluk in 1977 verloor ik mijn rechter oog. Het leek een einde aan mijn carrière te maken, maar niets was minder waar. Ik weet zeker dat mijn winnaarsmentaliteit er mede voor heeft gezorgd dat ik dit ongeluk na kan vertellen. Ik ben in slaap gevallen achter het stuur en tegen een vrachtauto aangereden. Door de klap raakte mijn hoofd het stuur en ben ik 150 meter langs de vangrail geschaafd. Ik voelde het bloed uit mijn ogen stromen. Gelukkig bleef ik kalm. Met mijn hoofd achterover heb ik een hele tijd gelegen totdat er hulp kwam. De dagen daarna waren een nachtmerrie. Een week lang heb ik in het ziekenhuis in onzekerheid geleefd of ik blind zou worden of niet. Vanaf dat moment ben ik me heel bewust geworden van de betrekkelijkheid van het leven. Ik vond het een wijze les over het geloof in eigen kunnen. Ik wilde niets liever dan naar mijn gezin en eenmaal thuis wist ik dat ik op mijn eigen manier moest knokken om terug te komen op mijn niveau. Wat ik voelde was pure wilskracht. Een les die ik ook mijn kinderen en kleinkinderen meegeef: volg je eigen weg. De weg die jij zelf bepaalt. Dan kun je niet verdwalen.’
Gemis
‘Tussen de wedstrijden gingen we als gezin op vakantie. Heel degelijk: met de caravan en later ook een surfplank voor onze twee jongens. Gewoon, naar het Veerse Meer. Of naar Zuid-Frankrijk. We logeerden in Cannes bij mijn biljartvriend Richard Bitalis. Ik ben zo als ik ben. En dat is een gelukkig mens met zijn eigen emoties. Op een keer bracht ik mijn zoons naar het vliegveld. Toen ik hen zag staan, realiseerde ik me dat mijn vader mij nooit heeft kunnen uitzwaaien. Op de terugweg voelde ik de tranen opkomen. Van zowel geluk als van verdriet. Wat voelde ik me als vader rijk dat ik voor mijn zoons van betekenis kon zijn. Tevens voelde ik heel sterk het gemis dat mijn vader dit niet voor mij heeft kunnen doen.’
Werner Bayer
Vanaf 1985 leek de biljartsport een financiële impuls te krijgen door de Duitse zakenman Werner Bayer. ‘Hij wilde geen achteraf zaaltjes meer maar professionele toernooien organiseren, waarbij echt geld werd verdiend voor ons als biljarters. Vanaf dat moment speelden we de ‘World Cups’ en kwamen we onder andere in het Casino in Valkenburg, prachtige hotels in Antwerpen, Parijs, Palma de Mallorca, Tokio, Las Vegas en Berlijn. Hotels en vliegtickets werden betaald en een gewonnen wedstrijd leverde ons behoorlijk aan prijzengeld op.’ Na een hoop strubbelingen met de internationale bonden waardoor het prijzengeld inzakte, neemt Rini in 1993 het besluit voor zijn gezinsleven te kiezen. Hij stop abrupt. De laatste jaren ‘doet’ hij nog steeds biljarttafels. Hier en daar knapt hij tafels op en verkoopt ie biljartspullen.
Lintje
Een vitrinekast met relikwieën zijn de stille getuigen van zijn grote carrière. Trots laat hij zijn Koninklijke onderscheiding zien en de bijbehorende foto uit 1986 waarop hij samen met sporthelden Kees Akerboom, Evert van Benthem, Jan Raas en Hein Vergeer geridderd wordt in de Orde van Oranje Nassau. De biljartzaal achter zijn huis heeft plaats gemaakt voor een welnessruimte met zonnebank en bubbelbad. ‘Financieel ben ik er niet veel mee opgeschoten, het leverde me wél een rits titels en prachtige ervaringen op. Bovendien heeft het me enorm verrijkt als mens. Dat vind ik minstens zo waardevol.’
Tekst: Mireille Kleijngeld
Lees ook:
- Rini van Bracht (70) ontvangt in België erepenning gemeente Waalwijk
- Rini van Bracht onthult vierde editie magazine ‘Gewoon Waalwijk’
Twee keer per jaar brengt Balkenende Media het magazine Gewoon Waalwijk uit. Een magazine vol met verhalen van en door Waalwijkers. In de rubriek “Gewoon Waalwijk” brengen we wekelijks één artikel nog eens extra onder uw aandacht. Deze week het verhaal van Rini van Bracht uit Waalwijk. Hij ontving op 23 juni de erepenning van de gemeente Waalwijk.
In september volgt de vijfde editie van Gewoon Waalwijk. Interesse? Mail naar [email protected] of bel Rolf Balkenende (06-53815027)
