Aandacht voor bloedkanker: Marc van Delft vertelt hoe hij omgaat met deze ziekte

Het is bloedkankermaand en daarom besteden we deze maand extra aandacht aan bloedkanker. Marc (57), is bloedkankerpatiënt en onder behandeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ). Hij deelt hoe hij omgaat met deze ziekte en wat voor impact het heeft gemaakt op zijn leven en dat van zijn gezin. 

In juli 2022 veranderde het leven van Marc drastisch. Hij voelde zich heel slecht. Eerst werd er nog gedacht aan corona, maar na een week antibiotica werd hij alleen maar zieker. De huisarts verwees hem naar de spoedeisende hulp van het JBZ, waar bleek dat zijn nieren nog maar voor 2% functioneerden—een bijna onomkeerbare situatie. Binnen twee dagen werd de diagnose gesteld: multipel myeloom, ook wel de ziekte van Kahler genoemd (bloedkanker). Bij deze vorm van kanker vermenigvuldigen kwaadaardige plasmacellen zich op meerdere plekken in het beenmerg. Terwijl de meeste patiënten dit in hun botten ervaren, verstopt de zeldzamere vorm van de ziekte bij hem de nieren.

Wat volgde was een intensief dubbel traject: dialyse voor de nieren en chemo- en immunotherapie voor de kanker. Na drie weken mocht hij, voor het eerst sinds de start van zijn behandeling, het ziekenhuis verlaten. En ondanks dat hij het ziekenhuis verliet met beenmergkanker, was hij blij, want zijn nieren werkten in ieder geval weer. 

Die positieve mindset heeft Marc altijd gehad en sleept hem door zijn ziekte heen. Als ondernemer is hij gewend aan het onverwachte. Tijdens zijn opname was hij aan het werk en hield hij zijn bloedwaarden bij in Excel en voorspelde zijn ontslagdatum op basis van celdeling. "Nou meneer van Delft, dat zullen we nog wel eens zien," zei de arts. Maar moest lachen toen Marc gelijk kreeg.

Multipel myeloom is niet te genezen, maar wel goed behandelbaar. Marc is momenteel in volledige remissie, met hopelijk nog vijf, misschien tien jaar voor zich. Iedere twee maanden heeft hij controle in het JBZ. Zijn behandeltraject is zwaar en het blijft een marathon zonder zekerheid over de toekomst, maar hij kiest ervoor om niet in angst te leven; dat zou hem en zijn naasten niet verder helpen. Marc ziet zijn ziekte ook niet als zijn vijand die hij moet bestrijden. Het is iets wat diep in hem zit, en hij kiest ervoor om er zonder strijd mee om te gaan. 

De ziekte heeft hoe dan ook impact gemaakt op zijn leven en die van zijn dierbaren, waaronder zijn vrouw en drie kinderen. Hij laat de kanker er zijn, daar heeft hij zijn gezin bij betrokken en er wordt veel over gepraat. Zijn kinderen reageren er alle drie anders op. Zijn jongste zoon zag dit allemaal gebeuren en gaf zichzelf de vaderrol: ‘’Papa dit ga ik allemaal voor je regelen’. Dat raakt hem. En ondanks de situatie, heeft het zijn gezin dichter bij elkaar gebracht. 

Daarnaast heeft de ziekte hem veranderd in de manier waarop hij het leven benadert. Wat eerst plannen voor de toekomst waren, zijn nu acties op korte termijn geworden. Toen zijn zoon aangaf dat hij graag met hem naar Londen zou willen, zijn ze meteen gegaan. In plaats van te leven alsof elke dag de laatste is, richt hij zich op wat hem gelukkig maakt en wat hem energie geeft. Hij leeft bewuster dan ooit, genietend van de kleine momenten en spontane uitstapjes. 

Om zijn ziekte te verwerken, richt hij zich op creatieve activiteiten, zoals het maken van een video over zijn opname. Hij vindt veel steun binnen de patiëntenvereniging en bij lotgenoten, wat hem hielp bij het omgaan met de uitdagingen van zijn ziekte. Hij realiseert zich dat kanker hebben zwaar is, maar dat het nog zwaarder is voor de mensen die van je houden.

De boodschap die Marc mee wilt geven: ‘Geloof me, ieder mens heeft zo veel meer kracht in zich dan dat je zelf denkt.’ 

Bron: JBZ