WAALWIJK – Jac en Ria Benders, twee actieve mensen die middenin het leven staan. Ze zijn al 46,5 jaar bij elkaar en hebben twee kinderen. Ze genieten enorm van hun mooie groene achtertuin waar vogeltjes, hommels en bijtjes graag te gast zijn. Ze hebben mooie en verre vakanties achter de rug en gaan graag fietsen.
In de eerste week van maart dit jaar hebben ze een tocht van 60 kilometer gefietst. Daar draaien ze hun hand niet voor om. Hun favoriete plekje is Zeeland daar genieten ze vaak van de rust en de zee. En alles doen ze samen, onafscheidelijk.
In maart kwam er steeds meer over Corona in het nieuws. Het RIVM gaf aan dat ondernemers moesten gaan zorgen voor maatregelen om gepaste afstand te kunnen houden, looprichtingen aangegeven moesten worden en kuchschermen geplaatst moesten worden. Jac ging ook aan de slag om zijn kantoor “Corona proof” te maken.
Corona maakt geen onderscheidt: Of je nu dik bent of dun, groot of klein, gezond of niet, wit of zwart. Het is een sluipmoordenaar en gaat waar hij gaan kan.
Zo ook bij Jac en Ria. Een ambulance verscheen voor de deur. Ria had 112 gebeld want Jac kon nog maar amper ademen. Een ambulance broeder had het al snel gezien en Jac ging de ambulance in en werd naar de IC gebracht in het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn waar hij 5,5 week kunstmatig in coma is gehouden. Twee dagen nadat Jac was opgenomen kreeg Ria ook klachten. Haar dochter belde met 112 en zo werd ook Ria opgehaald maar zij werd naar het UMC in Utrecht gebracht en lag daar 4,5 week in kunstmatige coma.
Jac en Ria mochten bezoek ontvangen. Ieder twee dagen in de week. De afstand van beide ouders maakte het de kinderen van Jac en Ria en hun schoonzoon en schoondochter niet makkelijk maar ze waren er altijd. Geen dag is er overgeslagen om bij hun ouders/schoonouders te zijn. Onvoorwaardelijk. Jac en Ria hebben gevochten. Op het randje van de dood gelegen, meerdere keren zelfs. Allerlei complicaties die zich aandienden en die weer bestreden moesten worden. Maar gelukkig…ze zijn er nog.
Als je wakker wordt kun je alleen je ogen open doen. Ria: ”ik kreeg het nog niet voor elkaar om mijn lakentje op te tillen”. Normaal zo onafhankelijk en nu moet je alles maar dan ook echt alles vragen. Je spieren zijn in die weken zo verslapt, je kunt niets meer.
Ria mocht na een week of 6 naar Revant in Breda. Daar ging ze revalideren. Jac ging naar het ETZ. Ze hadden elkaar inmiddels al weken niet gezien. Ria: “Ga je niet dood aan Corona dan ga je wel dood aan heimwee”. Ze mochten elkaar eindelijk even zien en konden gelukkig elkaars hand even vastpakken. Daarna werden hun wegen opnieuw gescheiden. De vraag was nu: Wanneer zouden ze elkaar weer zien? Dat wist niemand.
Ria was euforisch toen ze weer kon staan (weliswaar met een hulpmiddel). Ze riep: ”Ik kan weer staan”! De ogen van haar kamergenoot schoten vol. Hoe zoiets normaals (voor een gezond iemand) zo ontzettend fijn kan zijn voor iemand die uit zo’n diep dal komt.
Jac en Ria geven aan dat alle verplegers een lintje verdienen. Ze liepen het vuur onder hun sloffen vandaan om het de mensen tijdens hun verblijf zo comfortabel mogelijk te maken waar mogelijk was. Verplegend personeel heeft wat voor hun kiezen gehad met al die opnames.
Ria mocht op 19 juni naar huis. De complete straat was versierd met slingers, vlaggen en ballonnen. Alle buurtgenoten stonden buiten om haar een warm welkom te geven. Dat is gelukt. Ze kookten voor Ria omdat het haar gewoonweg teveel energie kostte om het zelf te doen.
Jac moest vanuit het ETZ naar Eikendonk, niet wetende dat daar ook een revalidatie afdeling zit. Hij schrok enorm van dat bericht en zei: ”Bel dan maar meteen de Dela”. Jac heeft een aantal weken in Eikendonk doorgebracht en tot hij weer alles kon, denk aan lopen, wassen en aankleden mocht hij naar huis. Jac; “de verpleging heeft me er fantastisch doorheen geloodst en verdienen een hele dikke pluim! Op 4 augustus (de verjaardag van zijn dochter) mocht hij ook naar huis. Dochter: “Dit is het allermooiste cadeau wat ik me ooit heb kunnen wensen”! Ook bij de thuiskomst van Jac heeft de buurt weer alle vlaggen, slingers en ballonnen uit de kast gehaald!
In al die tijd is er op het huis gelet door de kinderen en de omwonenden, ze hebben hun tuin bijgehouden en gezorgd dat er “s avonds lampjes branden. We wonen hier echt heel fijn zeggen Jac en Ria en zijn dankbaar en blij met alle mensen die hun steunen en gesteund hebben. Zonder onze kinderen, schoondochter en schoonzoon zouden we het echt niet overleefd hebben.
Hoe we het opgelopen hebben? We hebben geen idee. Het kan overal gebeurd zijn. We richten ons nu op ons herstel. Artsen zeggen dat we er zeker nog wel een jaar voor uit moeten trekken. Stofzuigen of alleen maar het aanrecht afruimen is hoog intensief. We moeten alles op een laag pitje doen. Het is echt stapje voor stapje. We zijn blij dat we er nog zijn en dit gaan we samen doen.
Aan de mensen die het allemaal niet zo serieus nemen willen we zeggen: Het is echt geen griepje”! Loop anders maar eens een dagje mee in een ziekenhuis of revalidatiecentrum. Dan zie je pas wat er speelt. Corona is een sloopkogel!
Dank aan Ria en Jac voor hun verhaal en de prachtige foto’s. Ze zeggen vaak meer dan 1000 woorden.
Geschreven door Lucy Maijer
