Frenk heeft een probleem. Hij is een groot fan van Ajax. Té groot zou je kunnen zeggen. Maar hij is er immers ook mee geboren. Het eerste wat zijn ouders hem gaven was een Ajax-shirtje. En het was ook van begin af aan dikke mik tussen hem en Ajax. Hij was Ajax, en Ajax was hij. Hij droeg altijd een Ajax-shirt. En dat bracht problemen met zich mee.
Op de basisschool in groep 7 bijvoorbeeld, toen hij nietsvermoedend het schoolplein opliep en zijn shirt over zijn hoofd werd getrokken en hij ‘kutjong, ga naar het stadion met je kutshirt’ toegeroepen kreeg. Dat was best heftig. Hij kon er een aantal dagen niet van slapen. Maar hij kon zijn shirt toch niet zomaar uittrekken? Hij besloot ermee te dealen. En na verloop van tijd raakte hij gewend aan de kleine pesterijtjes en ging hij er steeds makkelijker mee om. Hij lag er bijna nooit meer wakker van. Hij kon er zelf immers niks aan doen dat de andere kinderen zo kortzichtig waren.
Na de basisschool ging Frenk naar de middelbare school. Hier begonnen veel dingen weer opnieuw, omdat de leeftijdsgenootjes moesten wennen aan zijn Ajax-shirt. Wel had hij al gauw een hele leuke vriendengroep. Maar toch leek een aantal scholieren hem niet te accepteren. Soms fluisterden deze groepjes scholieren en keken hem na als hij over het schoolplein liep. De pesterijen waren er minder vaak, maar werden wel heftiger. Zo is zijn fiets een keer beklad met rode graffiti. Dezelfde kleur rood als de tekst ‘ga naar het stadion, kankerjong’ op zijn kluisje kleurde. Dat was erg heftig. Het Ajax-shirt ging in de weg zitten. Hij dacht er eens over na om het uit te trekken, maar kon het simpelweg niet. Hij was Ajax en Ajax was hij. Op het begin kostte het hem weer een paar nachten, maar al snel wende het. Zijn huid werd dikker. Frenk slaagde met vlag en wimpel voor zijn havodiploma en maakte zijn ouders trots.
Tijd voor het hbo; waar hij ontzettend veel zin in had. En het begon geweldig. De pesterijen stopten! Adolescenten waren veel opener en vriendelijker dan kinderen en scholieren. Het leek alsof ze zijn Ajax-shirt helemaal niet meer zagen. Althans dat dacht hij. Want na verloop van tijd merkte hij dat hij niet uitgenodigd werd voor studiegroepjes, terwijl zijn vriend Bert, zonder Ajax-shirt natuurlijk, wel werd uitgenodigd. Misschien kwam dat door die ene keer dat hij als enige van de groep niet binnenkwam in de discotheek omdat hij een Ajax-shirt droeg. Maar ook de leraren behandelden hem anders. Hij kon het niet bewijzen, totdat hij een keer een lager punt kreeg voor exact hetzelfde paper als Bert. De leraar bood zijn excuses aan en paste zijn punt aan, maar veel schoot hij er niet mee op. Z’n Ajax-shirt schuurde. Een paar nachten wakker, gevolgd door acceptatie. Hij moest gewoon net iets harder werken, het is nou eenmaal zo. Hij haalde zijn Bachelor met een 7,6 gemiddeld. De trotsheidspiek van zijn ouders leek bereikt. Ze straalden. En Frenk nog harder.
Maar toen begon het échte leven. De grote wereld. Het was spannend, maar hij had er ontzettend veel zin in. Hij ging op zoek naar een baan. Geld verdienen! Alles wat hij geleerd had inzetten om een bedrijf beter te maken. Een toekomst bouwen. Hij solliciteerde. En solliciteerde. Maar hij werd steeds maar afgewezen, hoe goed hij ook zijn best deed. En Bert had natuurlijk allang een baan. Weer begon hij te twijfelen over zijn Ajax-shirt. Zat het hem zo erg in de weg? Moest hij het niet uitrekken? Moest hij er afscheid van nemen?
Na een goed gesprek met zijn ouders en Bert, besloot hij zijn shirt uit te trekken.
Eerst was hij verdrietig, maar al snel wende ook dit. En vol goede moed ging hij de wereld weer in. Verder met het zoeken naar een baan.
Maar er veranderde niks.
Het Ajax-shirt bleek het probleem niet. Het probleem? Orgwank – zo heette Frenk op zijn paspoort – had nog steeds zijn donkere huidskleur aan. En die kon hij niet uittrekken.
Door Joep Klerx – JouwTekstman
Wie is Joep?
Joep heeft een korte historie van banen en reizen en schrijft met zijn eigen bedrijf JouwTekstman voor verschillende platforms en opdrachtgevers. In zijn columns verwondert hij zich over zaken die zich afspelen in de samenleving. Hij doet dat met een frisse blik en soms ook met een ironische ondertoon.
